مقایسه کردن نگهبان داوطلبان وزارت کشور

مقایسه کردن: نگهبان داوطلبان وزارت کشور ریاست جمهوری داوطلبان انتخابات انتخابات ریاست جمهوری اخبار سیاسی و اجتماعی

خرید کتاب از گوگل

چاپ کتاب PDF

خرید کتاب از آمازون

خرید کتاب زبان اصلی

دانلود کتاب خارجی

دانلود کتاب لاتین

توجه: در صورتی که فایل دارای ایراد است یا حقوق نویسنده رعایت نشده با ما تماس بگیرید

گت بلاگز اخبار سیاسی و اجتماعی آیا کشور عزیزمان ایران باید به کنوانسیون و معاهدات بین‌المللی بپیوندد؟

پیوستن به کنوانسیون‌ها و قواعد و قوانین بین‌المللی در حوزه‌های متفاوت تا چه اندازه جهت کشور بافایده و در جهت منافع ملی است؟ 

آیا کشور عزیزمان ایران باید به کنوانسیون و معاهدات بین‌المللی بپیوندد؟

آیا کشور عزیزمان ایران باید به کنوانسیون و معاهدات بین المللی بپیوندد؟

عبارات مهم : ایران

پیوستن به کنوانسیون ها و قواعد و قوانین بین المللی در حوزه های متفاوت تا چه اندازه جهت کشور بافایده و در جهت منافع ملی است؟

به گزارش ایسنا، بعد از 21 سال بالاخره کنوانسیون حقوقی دریای خزر میان پنج کشور ساحلی این دریا به امضا رسید. امضای این سند که هنوز بخش مهمی از آن تعیین وظیفه نشده است حاکی از نیاز کشورهای این منطقه به همکاری و کمک با یکدیگر در حوزه های مورد تفاهم هست. بدون شک منطقه خزر در ابعاد متفاوت نیازمند قوانین مترقی و براق است که مورد تفاهم همه کشورها باشد و تدوین و امضای این کنوانسیون می تواند کارگشا باشد.

با این حال سر و صداهایی که از اطراف راجع به این کنوانسیون قبل و بعد از امضا شنیده شد و می شود این پرسش جدی را ایجاد می کند که تا چه اندازه راجع به مساله ای مهم و تخصصی مثل رژیم حقوقی دریای خزر در سال هایی که مذاکرات مربوط به آن در وزارت خارجه در حال انجام بود در اتاق های فکر، موسسات پژوهشی و تحقیقاتی یا دانشگاه های مورد بررسی قرار داده شد و به خاص به افکار عمومی در این باره توضیح داده شد. پاسخ به این پرسش متاسفانه، منفی هست. اکنون که عنوان خزر یک بار دیگر مطرح شده است هست، جز جوسازی و اطلاعات نادرست حقوقی و تاریخی و انحراف ذهن و فضای افکار عمومی چیزی دیده نمی شود و متاسفانه صدای معدود افراد از مقامات و کارشناسان هم در این فضا شنیده می شود.

آیا کشور عزیزمان ایران باید به کنوانسیون و معاهدات بین‌المللی بپیوندد؟

متاسفانه باید گفت بخش مهمی از نگاه مردم به معاهدات، کنوانسیون ها و قراردادهای بین المللی ریشه در آگاهی افراد از متن و جزییات آنها و خلاف منافع ملی بودن آنها ندارد بلکه صرفا ریشه آن در تاریخ معاهدات بین المللی است که کشور عزیزمان ایران در دوره های گذشته و حتی بعد از انقلاب داشته هست. از عهدنامه گلستان و ترکمنچای گرفته تا قطعنامه 598 و برجام، همه و همه با دیده شک نگاه می شود.متاسفانه این نگاه را نه تنها در بدنه جامعه بلکه در میان دانشگاهیان و کارشناسان هم می توان دید.

در حالی که عده ای فریاد وا اسفا سر می دهند که فلان مقدار سهم و فلان عدد سهم حق کشور عزیزمان ایران نیست و خاک کشور عزیزمان ایران را به باد دادند و رفت، حقوق دانان و کارشناسان تاکید می کنند که نه در وقت پهلوی و نه بعد از انقلاب هیچ وقت و هیچ کجا در هیچ معاهده ای عددی به عنوان سهم کشور عزیزمان ایران و شوروی یا کشور عزیزمان ایران و روسیه وجود نداشته و ندارد و آنچه راجع به 50 درصد، 20 درصد و 11 درصد گفته می شود صرفا در اینترنت و شایعاتی است که به آن بعضی ناآگاهانه پر و بال داده اند.

پیوستن به کنوانسیون‌ها و قواعد و قوانین بین‌المللی در حوزه‌های متفاوت تا چه اندازه جهت کشور بافایده و در جهت منافع ملی است؟ 

این نگاه بدبینانه از سوی اقشار متفاوت مردم در طی زمان، صرفا مربوط به این کنوانسیون و آن کنوانسیون و معاهده بین المللی و منطقه ای نیست و تقریبا در هر آنچه پای کشور عزیزمان ایران را به قوانین و قواعد بین المللی باز می کند، شاهد ساز مخالف عده ای هستیم که مشمول بر مردم، حقوقدانان، سیاسیون و غیره می شوند.

بسیاری علت این امر را حافظه تاریخی ایرانی ها، کم سوادی، بی اطلاعی و نداشتن مطالعه دقیق و بی اعتمادی مردم به دولت عنوان می کنند. عده ای هم معتقدند چهار دهه تحریم سیاسی و اقتصادی کشور عزیزمان ایران باعث شده است تا حکومت و دولت های متفاوت اصول گرا و اصلاح طلب همانند “چاقویی کند” در مجامع و محافل بین المللی عمل کنند و بعضا در بعضی مسایل بین المللی که مستقیم و غیرمستقیم به منافع ملی کشور بازمی گردد به خاطر بی تجربگی در این محافل، ترجیح می دهند هرگونه بحث راجع به ملحق شدن به این معاهدات و قوانین بین المللی را معطل و معلق باقی بگذارند.

اینها هم چنین بر این نظرند که اگر مساله هسته ای بیش از ده سال حل و فصلش به طول انجامید نه صرفا به دلایل سیاسی و فنی بلکه بخشی از آن ناشی از وحشت ایرانی ها از هرگونه قرارداد با دنیاست.

آیا کشور عزیزمان ایران باید به کنوانسیون و معاهدات بین‌المللی بپیوندد؟

این کارشناسان به این مساله توجه دارند که کشورهای بزرگ و استعماری در گذشته و هم اکنون در هر قرارداد و معاهده ای تلاش دارند تا منافع خود را تحمیل کنند ولی عدم حضور کشور عزیزمان ایران در این عرصه ها در سال های طولانی موجب شده است تا کشور عزیزمان ایران بیش از پیش از مواجهه بین المللی بترسد.

بعد از آنکه در سال 1394 مذاکرات هسته ای در بهت و ناباوری افکار عمومی کشور عزیزمان ایران و دنیا به نتیجه رسید به گفته بعضی کارشناسان تازه اول پرسشها جهت کشور عزیزمان ایران بود، آیا که اجرای برجام و ملحق شدن به جامعه بین المللی نیازمند امکانات و اوج بردن ریسک هایی بود که کشور عزیزمان ایران سال های سال در آن در جا زده بود. حدود چهار دهه به کارگیری سیاست هایی با محوریت دور زدن تحریم های بین المللی، کشور عزیزمان ایران را به حضور پنهانی و از راه دور در جامعه بین الملل عادت داده بود به شکلی که جهت اثبات نقش و حضورش در منطقه استراتژیک و ژئوپلیتیک حتی با همسایگان خود درگیر بود. از طرفی بسیاری از قواعد تجاری، اقتصادی، مالی و بانکی اش در این سال های طولانی عدم معاشرت بین المللی خاک خورده یا بایگانی شده است بودند. ولی عوض کردن و به روز کردن قوانین داخلی کشور عزیزمان ایران آنقدر مسئله نبود که عوض کردن این قوانین و ذهنیت ها در ذهن و حافظه تاریخی مردم و مسئولان ایران. مشکلاتی از این دست موجب شد تا در حوزه نفت و انرژی بیش از یک سال وقت صرف شود تا قواعد در این حوزه جهت اجرای برجام به روز شوند و کشور عزیزمان ایران بتواند با کشورهای متفاوت قرارداد امضا کند. این مساله در حوزه بانکی و مالی نیز وجود داشت که همچنان بسیاری از پرسشها به قوت خود باقی است.

پیوستن به کنوانسیون‌ها و قواعد و قوانین بین‌المللی در حوزه‌های متفاوت تا چه اندازه جهت کشور بافایده و در جهت منافع ملی است؟ 

تصویب قوانین مربوط به عضویت کشور عزیزمان ایران در گروه خاص اقدام مالی (FATF) که هنوز کشور و مجلس با آن دست به گریبان هست، یکی دیگر از این مثال هاست.

کارشناسان معتقدند بیش تر از آنکه مسئولان از عضویت و تکالیف محول شده است در این قراردادها دلواپس باشند باید از عقب ماندگی قوانین، مقررات مالی و امنیتی و سیاسی کشور بترسند. قوانینی که به زعم بعضی از مسئولان و کارشناسان در سال های گذشته صد در صد باید عوض کردن یابند یا به روز شوند.

آیا کشور عزیزمان ایران باید به کنوانسیون و معاهدات بین‌المللی بپیوندد؟

بنا بر این گزارش، کشور عزیزمان ایران تنها کشوری است که تنها نیروگاه برق اتمی در منطقه را در اختیار دارد و این نیروگاه جهت 5 سال است که به طور منظم برق تولید می کند، ولی متاسفانه تا کنون به کنوانسیون ایمنی هسته ای که هر کشور دارای نیروگاه اتمی باید عضو آن باشد نپیوسته است و این رویکرد نه لزوما به این علت که کشور عزیزمان ایران از انجام تکالیف محوله در این کنوانسیون ها ناتوان است یا به لحاظ فنی و سیاسی تکالیف خارج از قوانین بین المللی و حاکمیت ملی را تحمیل می کند بلکه احتمالا مسئولان و نمایندگان مجلس موارد مطرح در این کنوانسیون ها را خلاف منافع ملی، تجاوز به حاکمیت ملی و ارضی و غیره می پندارند.

اما پرسش مهم اینجاست که آیا دنیا تمام وقتش را گذاشته است که علیه منافع ملی یک کشور خاص کنوانسیون و معاهده بنویسد؟ آیا دیگر کشورهای هسته ای که نیروگاه و تاسیسات اتمی دارند تعریف ارزش از حاکمیت ملی با ما متفاوت است؟ آیا این نگرانی و وحشت از ورود به این مسایل صرفا ناشی از آشنا نبودن به دنیای ویرایش مدرن و تعاملات تازه نیست؟

بهروز کمالوندی سخنگوی شرکت انرژی اتمی در آخرین گفت وگویش با ایسنا تاکید کرد که “در فضای فعلی کشور مجلس آمادگی مورد نیاز جهت بررسی این کنوانسیون با پیچیدگی هایی که در آن است را به علت ملاحظات سیاسی ندارد.”

الحاق به کنوانسیون ها نوعی تمرین تعامل با جامعه بین الملل است و هر کنوانسیونی نشانه سرسپردگی و از دست رفتن استقلال کشور نیست. ولی متاسفانه با وجود سیاست کشور در برنامه های بلندمدت در سطوح متفاوت تصمیم سازی و تصمیم گیری چنین نگاه و تلاشی جهت “تعامل سازنده” با دنیا دیده نمی شود.

جامعه بی تفاوت به این گونه مسایل، آینده خود را در گرو مسایل روزانه و کوتاه مدت قرار می دهد. الحاق به کنوانسیون به معنای درک صحیح از موضوع، صاحب نظر بودن در آن عنوان و نشانه تلاش و تصمیم یک کشور جهت ایفای نقش در یک مجموعه بزرگ تر هست. از این رو مورد نیاز است ضمن اشراف به موضوع، از روابط حقوقی هم مطلع بود و مسیر مناسب را نیز آشنایی و البته در این مسیر باید حوصله و صبوری هم داشت تا نظرات دیگران را بشنویم. طبیعی است اگر سراغ این مشکل ها نرویم و پاسخگو هم نباشیم یا اصلا مورد سؤال در دنیا قرار نگیریم به مراتب در حاشیه امن تری خواهیم بود. به قول معروف “سری که درد نمی کند، دستمال نمی بندند.” البته نباید این مساله به معنی دنبال دردسر رفتن تلقی شود. به هر حال کشور نیاز دارد تا به مسایل و مباحث حقوقی و بین المللی در حوزه های متفاوت اشراف و علم کافی و مورد نیاز پیدا کند نه این که از ورود به این عرصه ها صرف این که ممکن است در آن دامی باشد که از آن مطلع نباشیم، بپرهیزد.

پذیرش مسئولیت های بین المللی و منطقه ای در جهت اهداف توسعه پایدار هست. اگر کنوانسیون حقوقی دریای خزر که قواعدی بعضا مختص به این دریا با شاخصه های سیاسی، فرهنگی، امنیتی و اقتصادی کشورهای حاشیه آن تدوین شده است است به طور کامل محقق شود، مبنایی جهت حقوق بین الملل در دنیا خواهد بود و این خبر را جهت دنیا دارد که کشورهای در حال توسعه در آسیا و مناطق پر تنش قادر به اداره مناطق خود هستند.

واژه های کلیدی: ایران | سیاسی | قوانین | ایرانی | سیاسیون | قوانین بین المللی | اخبار سیاسی و اجتماعی

برای دانلود باید در سایت ثبت نام کنید و احراز هویت را انجام دهید.
دانلود


دانلود فایل ها

نویسنده : getblogs

کتاب زبان اصلی J.R.R

دانلود کتاب لاتین

خرید کتاب لاتین

خرید مانگا

خرید کتاب از گوگل بوکز

دانلود رایگان کتاب از گوگل بوکز

دانلود رایگان کتاب از آمازون

دانلود رایگان کتاب از گوگل بوکز

کتاب روانشناسی به انگلیسی

کتاب زبان اصلی

کتاب خارجی

رفتن به نوار ابزار